96

கருப்பு வெள்ளை டிவிதான் வீட்டில். யாகி யுடா ஆண்டனா மூலம் கொடைக்கானலுக்கும் சென்னைக்கும் குறிவைத்து தூர்தர்சனை உறிஞ்சிக்கொண்ட காலம்.

திரையரங்குக்குச் சென்று படம் பார்ப்பது குற்றமாக இருந்தது. சினிப்படப்பாடல் புத்தகங்கள் வைத்திருப்பது கடுங்குற்றம். ராஜா சவுண்டு சர்வீசில் TDK 60, 90 கேசட்டுகள் வாங்கிக் கொடுத்து பாடல்களைத் தேர்வு செய்து கொடுத்தால் பதிவு செய்து கொடுப்பார்கள், ரூ 20க்கு. ஏ ஆர் ரகுமான் பாடல்களை Sony Walkmanல் கேட்கும் போது மட்டுமே இசை நுணுக்கங்களை உணர முடியும் என்று அறிந்து கொண்ட காலம்.

பஜாஜ் சைக்கிள் அண்ணன் Kannan Ganesan இடமிருந்து தம்பிக்கு வந்து சேர்ந்தது. KMK அது பேருந்து இல்லை, பெருந்தேர். அந்த நடத்துனர் படிப்பு முடிந்தும் ஓரிரு வருடங்கள் கழித்து அதே பேருந்தில் காலை நேரத்தில் பயணத்த போது வழக்கமாக ரெகுலர் பயணிகளுக்குக் கொடுக்கும் கன்செசன் டிக்கட் கொடுத்துச் சென்றார். அப்படியொரு உறவு.

செண்பகப்புதூர் சாலையின் இருபுறமும் பசுமை நிறைந்த சோலை. அது பேருந்துக்குள்ளும் பசுமையைக் கொண்டு சேர்த்து பயணத்தை இனிமையாக்கிய ஊர்.

அப்போதுதான் புதிதாக பண்ணாரியம்மன் பொறியியல் கல்லூரி உருவாகிக் கொண்டிருந்தது.

போஸ்டு கார்டுகள் மூலம் கடிதப் பரிமாற்றம் இருந்தது. பேணா நண்பர்கள் இருந்தார்கள். நூலகம் ஈர்த்தாலும் நூலகர் தெரிக்க விட்டார். அடுக்கிலுள்ள புத்தகங்களை எடுக்க அனுமதிக்க மாட்டார்.

எல்லோருக்குள்ளும் ஒரு விஜை சேதுபதி இருந்திருப்பான். என்ன.. திரிசா இல்லையென்றால் திவ்யா என்று கால ஓட்டத்தில் கரைந்திருப்பார்கள். அதனால்தான் 96 இனிமையானது.